Volgens verschillende gebruikersvereisten, verschillende soorten diensten en de ontwikkeling van technologie in verschillende stadia, kan de vorm van optische vezelcommunicatiesystemen divers zijn.
Momenteel worden relatief veel systeemvormen gebruikt voor optische vezel digitale communicatiesystemen van intensiteitsmodulatie / directe detectie (IM / DD).Het principeblokdiagram van dit systeem wordt getoond in figuur 1. Zoals te zien is in de figuur, bestaat het digitale communicatiesysteem met optische vezels hoofdzakelijk uit een optische zender, een optische vezel en een optische ontvanger.
Figuur 1 Schematisch diagram van een digitaal communicatiesysteem met optische vezels
In het point-to-point optische vezelcommunicatiesysteem, het signaaltransmissieproces: het ingangssignaal dat naar de optische zenderterminal wordt gestuurd, wordt omgezet in een codestructuur die geschikt is voor transmissie in de optische vezel na de patroonconversie en de intensiteit van het licht bron wordt direct aangedreven door het aandrijfcircuit Modulatie, zodat het optische vermogen van de lichtbron verandert met de ingangssignaalstroom, dat wil zeggen, de lichtbron voltooit de elektrische / optische conversie en stuurt het overeenkomstige optische vermogenssignaal naar de optische vezel voor verzending;op de lijnen van het communicatiesysteem, momenteel single-mode optische vezel Dit komt door de betere transmissie-eigenschappen;nadat het signaal het ontvangende uiteinde bereikt, wordt het optische ingangssignaal eerst direct gedetecteerd door een fotodetector om de optische / elektrische conversie te voltooien en vervolgens versterkt, geëgaliseerd en beoordeeld.Een reeks bewerkingen om het te herstellen naar het oorspronkelijke elektrische signaal, waardoor het hele transmissieproces wordt voltooid.
Om de communicatiekwaliteit te waarborgen, moet op een geschikte afstand tussen de transceivers een optische repeater worden aangebracht.Er zijn twee hoofdtypen optische repeaters in optische vezelcommunicatie, de ene is een repeater in de vorm van optisch-elektrisch-optische conversie en de andere is een optische versterker die het optische signaal direct versterkt.
In glasvezelcommunicatiesystemen zijn de belangrijkste factoren die de relaisafstand bepalen het verlies van glasvezel en de transmissiebandbreedte.
Over het algemeen wordt de verzwakking van een vezel per lengte-eenheid van transmissie in de vezel gebruikt om het verlies van de vezel weer te geven, en de eenheid ervan is dB / km.Op dit moment heeft de praktische optische vezel op silicabasis een verlies van ongeveer 2 dB / km in de band van 0,8 tot 0,9 m;een verlies van 5 dB / km bij 1,31 m;en bij 1,55 m kan het verlies worden teruggebracht tot 0,2 dB / km, wat dicht bij de theoretische limiet van SiO2-vezelverlies ligt.Traditioneel wordt 0,85 m de korte golflengte van glasvezelcommunicatie genoemd;1,31 m en 1,55 m worden de lange golflengte van optische vezelcommunicatie genoemd.Het zijn drie praktische verliesarme werkvensters in glasvezelcommunicatie.
Bij digitale glasvezelcommunicatie wordt informatie verzonden door de aan- of afwezigheid van optische signalen in elk tijdslot.Daarom wordt de relaisafstand ook beperkt door de bandbreedte van de vezeltransmissie.Over het algemeen wordt MHz.km gebruikt als de eenheid van de transmissiebandbreedte per lengte-eenheid glasvezel.Als de bandbreedte van een bepaalde glasvezel 100MHz.km is, betekent dit dat er per kilometer glasvezel slechts 100MHz-bandbreedtesignalen mogen worden verzonden.Hoe groter de afstand en hoe kleiner de transmissiebandbreedte, hoe kleiner de communicatiecapaciteit.