در زندگی واقعی، به دلیل سرعت نور، ما نور را برای انتقال اطلاعات توسعه می دهیم.
همانطور که معمولاً از صدا برای برقراری ارتباط استفاده می کنیم، اگر فردی بخواهد صحبت کند، به حمایت بافت اندام صوتی نیاز دارد.مثلا گلوی ما یکی از مهم ترین اندام های صوتی است و البته بافت تارهای صوتی داخل گلوی ما از همه مهمتر است.
به همین ترتیب، اگر بخواهیم از نور برای کمک به صحبت کردنمان استفاده کنیم، به اندام نورانی نیز نیاز داریم.ماژول نور مانند یک گلو است و یک وسیله نورانی را می توان با بافت تارهای صوتی به نام توسا مقایسه کرد.
البته ارتباط یک فرآیند تعاملی است، بنابراین علاوه بر صحبت کردن، کافی نیست، بلکه لازم است که بتوانید گوش کنید.در بدن انسان، ما گوش هایی داریم که به ما کمک می کند گوش کنیم.به همین ترتیب، در ارتباطات نوری، ماژول هایی داریم که نور را دریافت می کنند.دستگاه هایی که می توانند نور را دریافت کنند مربوط به تمپانوم داخل گوش است که ما به آن روزا می گوییم.دستگاهی که هم می تواند صحبت کند و هم گوش دهد، بوسا نامیده می شود.
با این حال، در زندگی واقعی، صداهایی که ما افراد می توانیم تولید کنیم اساساً پس از تولد یا پس از دوره تغییر صدا تعیین می شود.به طور کلی، A نمی تواند صدای B را تولید کند و B نمی تواند صدای A را تولید کند. همین امر در مورد ماژول های نوری نیز صادق است.برای یک حالت واحد، ماژول A نمی تواند طول موج ماژول B را منتشر کند. همین امر برای دریافت نیز صادق است.برای یک حالت واحد، ماژول نوری نمی تواند تشخیص دهد.قبل از اینکه بتواند اطلاعات را دریافت کند، باید به او بگویید که چه کسی صحبت می کند (با استفاده از ماژول مربوط به طول موج نور).
چنین ماژول احمقانه‌ای نمی‌تواند نیازهای عملی را برآورده کند، بنابراین می‌توانیم با استفاده از یک ماژول نوری که به راحتی به برق متصل و خارج می‌شود، آن را جبران کنیم.در این مرحله، ماژول نوری معادل یک ترانسفورماتور صوتی است و می‌توانید هر صدایی (به هر طول موج) که می‌خواهید منتشر کند، ایجاد کنید.»