Í raunveruleikanum, vegna ljóshraðans, þróum við ljós til upplýsingasendingar.
Rétt eins og við notum venjulega rödd til að hafa samskipti, ef einstaklingur vill tala, þarf hún stuðning raddlíffæravefsins.Til dæmis er hálsinn okkar eitt mikilvægasta raddlíffærið og að sjálfsögðu er raddbandsvefurinn inni í hálsinum mikilvægastur.
Á sama hátt, ef við viljum nota ljós til að hjálpa okkur að tala, þurfum við líka lýsandi líffæri.Ljósaeiningin er eins og hálsi og lýsandi tæki má líkja við raddbandsvef sem kallast tosa.
Samskipti eru auðvitað gagnvirkt ferli þannig að auk þess að tala er það ekki nóg heldur líka nauðsynlegt að geta hlustað.Í mannslíkamanum höfum við eyru til að hjálpa okkur að hlusta.Á sama hátt, í sjónsamskiptum, höfum við einingar sem taka á móti ljósi.Tækin sem geta tekið á móti ljósi samsvara tympanum inni í eyranu sem við köllum rosa.Tæki sem getur bæði talað og hlustað er kallað bosa.
Hins vegar, í raunveruleikanum, er í rauninni ákveðið hvaða hljóð við einstaklingar getum gert eftir fæðingu eða eftir hljóðbreytingartímabilið.Almennt getur A ekki gert hljóð frá B og B er ekki mjög fær um að gera hljóð af A. Sama á við um sjóneiningar.Fyrir staka stillingu getur eining A ekki sent frá sér bylgjulengd mát B. Sama gildir um móttöku.Fyrir eina stillingu getur sjóneiningin ekki greint á milli.Þú verður að segja honum hver er að tala (með því að nota eininguna sem samsvarar bylgjulengd ljóssins) áður en hann getur fengið upplýsingarnar.
„Slík heimskuleg eining getur ekki uppfyllt hagnýtar þarfir, þannig að við getum bætt upp fyrir þetta með því að nota ljóseiningu sem auðvelt er að stinga í og út.Á þessum tímapunkti er ljóseiningin jafngild hljóðspenni og þú getur gert hvaða hljóð sem er (hvaða bylgjulengd) sem þú vilt að það gefi frá sér.“.