W prawdziwym życiu, ze względu na prędkość światła, rozwijamy światło do przesyłania informacji.
Tak jak zwykle używamy głosu do komunikacji, jeśli dana osoba chce mówić, potrzebuje wsparcia tkanki narządu głosu.Na przykład nasze gardło jest jednym z najważniejszych narządów głosowych i oczywiście najważniejsza jest tkanka strun głosowych w naszym gardle.
Podobnie, jeśli chcemy używać światła, aby pomóc nam mówić, również potrzebujemy świetlistego narządu.Moduł świetlny przypomina gardło, a świecące urządzenie można porównać do tkanki strun głosowych, zwanej tosa.
Oczywiście komunikacja jest procesem interaktywnym, więc oprócz mówienia nie wystarczy, ale trzeba umieć słuchać.W ludzkim ciele mamy uszy, które pomagają nam słuchać.Podobnie w komunikacji optycznej mamy moduły odbierające światło.Urządzenia, które mogą odbierać światło, odpowiadają błonie bębenkowej wewnątrz ucha, którą nazywamy rosą.Urządzenie, które może zarówno mówić, jak i słuchać, nazywa się bosa.
Jednak w prawdziwym życiu to, jakie dźwięki możemy wydawać, jest zasadniczo określane po urodzeniu lub po okresie zmiany dźwięku.Ogólnie rzecz biorąc, A nie może wydać dźwięku B, a B nie jest w stanie wydać dźwięku A. To samo dotyczy modułów optycznych.W trybie pojedynczym moduł A nie może emitować długości fali modułu B. To samo dotyczy odbioru.W przypadku pojedynczego trybu moduł optyczny nie może rozróżnić.Musisz mu powiedzieć, kto mówi (używając modułu odpowiadającego długości fali światła), zanim będzie mógł otrzymać informacje.
„Taki głupi moduł nie może zaspokoić praktycznych potrzeb, więc możemy to zrekompensować za pomocą modułu optycznego, który można łatwo podłączać i odłączać.W tym momencie moduł optyczny jest odpowiednikiem transformatora dźwiękowego i możesz wytworzyć dowolny dźwięk (o jakiej długości fali), jaki chcesz, aby emitował”.