Na vida real, debido á velocidade da luz, desenvolvemos a luz para a transmisión de información.
Do mesmo xeito que adoitamos usar a voz para comunicarnos, se unha persoa quere falar, necesita o apoio do tecido do órgano vocais.Por exemplo, a nosa gorxa é un dos órganos vocais máis importantes e, por suposto, o tecido das cordas vocais dentro da nosa gorxa é o máis importante.
Do mesmo xeito, se queremos utilizar a luz para axudarnos a falar, tamén necesitamos un órgano luminoso.O módulo de luz é como unha gorxa, e un dispositivo luminoso pódese comparar co tecido das cordas vocais, chamado tosa.
Por suposto, a comunicación é un proceso interactivo, polo que ademais de falar non é suficiente, senón tamén necesario para poder escoitar.No corpo humano, temos oídos para axudarnos a escoitar.Do mesmo xeito, na comunicación óptica, temos módulos que reciben luz.Os aparellos que poden recibir luz corresponden ao tímpano do interior do oído, ao que chamamos rosa.Un dispositivo que pode falar e escoitar chámase bosa.
Non obstante, na vida real, os sons que podemos facer os individuos determínase basicamente despois do nacemento ou despois do período de cambio de son.Xeralmente, A non pode facer o son de B, e B non é moi capaz de facer o son de A. O mesmo ocorre cos módulos ópticos.Para un modo único, o módulo A non pode emitir a lonxitude de onda do módulo B. O mesmo ocorre coa recepción.Para un modo único, o módulo óptico non pode distinguir.Debes dicirlle quen está a falar (utilizando o módulo correspondente á lonxitude de onda da luz) antes de que poida recibir a información.
"Un módulo tan estúpido non pode satisfacer as necesidades prácticas, polo que podemos compensalo usando un módulo óptico que se pode conectar e desconectar facilmente.Neste punto, o módulo óptico é equivalente a un transformador de son, e podes facer calquera son (que lonxitude de onda) queiras que emita.”.